ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ
δράμα 2013
Μέλος της υψηλής κοινωνίας του Βουκουρεστίου, η Κορνέλια, βρίσκει την ευκαιρία να ξαναπάρει τον έλεγχο της ζωής του αποξενωμένου ενηλίκου γιου της, όταν αυτός αντιμετωπίζει την κατηγορία της ανθρωποκτονίας.
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Κάλιν Πέτερ Νέτζερ
ΣΕΝΑΡΙΟ: Ραζβάν Ραντουλέσκου, Κάλιν Πίτερ Νέτσερ
ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ: Λουμινίτα Γκεοργκίου, Μπόγκνταν Ντουμιτράς, Νατάσα Ράμπ, Ιλίνκα Γκόια, Φλορίν Ζαμφιρέσκου
ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Ρουμανία
Η νέα εποχή στον κινηματογράφο της Ρουμανίας ξεκινά λίγα χρόνια μετά την πτώση του Τσαουσέσκου και “εγκαινιάζεται” με την ταινία “Η οδύσσεια του κυρίου Λαζαρέσκου” το 2005, η οποία είναι η πρώτη που βρίσκει διεθνή διανομή και βραβεύεται στο “Ένα κάποιο βλέμμα” των Καννών και με τη Χρυσή Άρκτο στο Βερολίνο. Στη συνέχεια υπήρξαν κι άλλες αξιόλογες ταινίες, να θυμίσουμε το California Dreamin' το 2007, που κι αυτή κερδίζει στο “Ένα Κάποιο Βλέμμα” στις Κάννες, “Το χαρτί θα είναι μπλε” το 2006, “4 μήνες, 3 εβδομάδες και 2 ημέρες” χρυσός Φοίνικας στις Κάννες το 2007 και πολλές άλλες. Ο Σύγχρονος Ρουμανικός κινηματογράφος, χαρακτηρίζεται από δυο τάσεις στις αφηγηματικές του συμβάσεις: η πρώτη τάση, συνδυάζει τον κοινωνικό σχολιασμό με την καυστική σάτιρα και η δεύτερη τάση, τεχνοτροπία και περιεχόμενο κυριαρχούνται από στοιχεία αστικού ρεαλισμού ή γραφειοκρατικού ρεαλισμού.
Η “Οικογενειακή υπόθεση” είναι ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα της δεύτερης τάσης, ένα συγκλονιστικό καλά δομημένο ψυχολογικό δράμα, με ανατροπές, καφκική ατμόσφαιρα και μικροσκοπική, λεπτομερή περιγραφή και ανάλυση της ακανθώδους σχέσης μεταξύ μιας μητέρας και του ενήλικα γιου της, που η κοινωνικοπολιτική δυναμική της υπονοεί τη σφοδρή ταξική σύγκρουση σε μια κοινωνία που είναι ακόμα παγιδευμένη από την απάθεια και τη διαφθορά ενός οδυνηρού παρελθόντος, στη μετασοβιετική ανατολική Ευρώπη.
Η “Οικογενειακή υπόθεση” είναι ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα της δεύτερης τάσης, ένα συγκλονιστικό καλά δομημένο ψυχολογικό δράμα, με ανατροπές, καφκική ατμόσφαιρα και μικροσκοπική, λεπτομερή περιγραφή και ανάλυση της ακανθώδους σχέσης μεταξύ μιας μητέρας και του ενήλικα γιου της, που η κοινωνικοπολιτική δυναμική της υπονοεί τη σφοδρή ταξική σύγκρουση σε μια κοινωνία που είναι ακόμα παγιδευμένη από την απάθεια και τη διαφθορά ενός οδυνηρού παρελθόντος, στη μετασοβιετική ανατολική Ευρώπη.
Η Κορνέλια (Λουμινίτα Γκεοργκίου), μια πλούσια αρχιτεκτόνισσα που ζει στο Βουκουρέστι με τον γιατρό σύζυγό της Ντόμνουλ (Florin Zamfirescu), κυριαρχική και αυταρχική, που ξέρει πολύ καλά πως να κινεί τα νήματα προκειμένου να κάνει αυτό που θέλει, συζητά με την καλύτερή της φίλη την Όλγα (Νατάσα Ραμπ), για την προβληματική σχέση που έχει με τον τριαντατετράχρονο γιο της Μπάρμπου (Μπόγκνταν Ντουμιτράτσε). Ο Μπάρμπου αρνείται να δει την μητέρα του και συζεί με την Κάρμεν (Ίλινκα Γκόγια), την οποία η Κορνέλια δεν εγκρίνει για σύντροφο του γιου της. Κατά τη διάρκεια μιας παράστασης όπερας που παρακολουθεί η Κορνέλια, η Όλγα την πληροφορεί πως ο γιος της έχει προκαλέσει ένα θανατηφόρο τροχαίο. Το γεγονός αυτό πυροδοτεί μια σειρά γεγονότων και φέρνει την Κορνέλια ξανά πίσω στη ζωή του γιου της. Η Κορνέλια χρησιμοποιεί με εξυπνάδα και πονηριά τους διάφορους διεφθαρμένους γραφειοκράτες και κοινωνικούς παράγοντες του Βουκουρεστίου που σχετίζεται, προκειμένου να κρατήσει το γιο της έξω από τη φυλακή και με τον δικό της τρόπο, να ξανακερδίσει την αγάπη του. Ο Μπάρμπου θα πρέπει να αποφασίσει αν θα επιτρέψει στη μητέρα του να ξαναεμπλακεί στις υποθέσεις του και να πάρει πάλι τον έλεγχο της ζωής του στα χέρια της, γνωρίζοντας το γεγονός, ότι αν κάποιος μπορεί να τον βγάλει από αυτή τη δυσμενή θέση είναι μόνο αυτή. Οι λεπτές ανατροπές που συνυφαίνονται περίτεχνα μέχρι την τελευταία στιγμή, θα φέρουν ένα έντονα δραματικό τέλος, μαζί και την ηθική λύτρωση.
Αρκετά σύντομα στην ταινία, καθίσταται εμφανής η πολιτική αλληγορία του φιλμ που δομείται αριστοτεχνικά από τους Καλίν Πέτερ Νέτσερ και Ραζβάν Ραντουλέσκου. Η Κορνέλια εκτός από μια υπερπροστατευτική και αυταρχική μητέρα, ενσαρκώνει την μεγαλοαστική τάξη η οποία κινείται ύπουλα, επινοεί πλάγιους τρόπους και τεχνάσματα για να πετύχει τους στόχους της, σε ένα σύστημα που εξακολουθεί να πορεύεται με δωροδοκίες και ανταλλάγματα. Αντιπροσωπεύει τις επιπτώσεις μιας παρατεταμένης περιόδου κάτω από τη ρώσικη κηδεμονία και τις πρακτικές μιας παρελθούσης εποχής, που όμως ισχύουν ακόμα, σε μια κοινωνία που αντιδρά μεν, αλλά βρίσκεται ακόμα στον επώδυνο καθορισμό μιας εφαρμόσιμης πορείας προς ένα πιο δίκαιο κοινωνικοπολιτικό μοντέλο. Αυτό είναι άλλωστε το πορτρέτο της νέας Ρουμανίας που σκιαγραφείται μέσω του Μπάρμπου, ο οποίος πάσχει από βαθιά εσωτερικά τραύματα.
Έχοντας ως ατού την Λουμινίτα Γκεοργκίου η οποία δίνει ρεσιτάλ υποκριτικής, η λιτή, γεμάτη ένταση δραματουργία του Νέτσερ, συλλαμβάνει την κάθε απόχρωση της ταραγμένης σχέσης μάνας και γιου, την συμπεριφορά και τις αυταπάτες του νεόπλουτου και την εσωτερική όψη της θεσμικής κουλτούρας της Ρουμανίας. Ένα συγκλονιστικό ψυχολογικό θρίλερ, μια ταινία τεκμηρίωσης για την σημερινή πραγματικότητα της Ρουμανίας, που δίκαια κέρδισε τη Χρυσή Άρκτο και το Βραβείο Κριτικών στο Φεστιβάλ του Βερολίνου το 2013.
